Odsłonięcie muralu Kazimierza Górskiego w Szkole Mistrzostwa Sportowego przy ulicy Milionowej to wyjątkowe wydarzenie, o wielkiej wartości wychowawczej. Pokazujące, że tradycja, pamięć w sporcie są bardzo ważne, że w trudnym momencie zawsze można się odwołać do wybitnej postaci, autorytetu, który zmienił oblicze polskiego sportu, polskiej piłki nożnej.
W wielkich polskich klubach, jak niestety dzieje się to w Widzewie, o tym wszystkim się zapomina, traktując wielu wybitnych piłkarzy, bez których nie byłoby w tym wypadku wielkiego Widzewa, jak przypadkowych gości, którzy są większym kłopotem niż chlubą i zajmują tylko miejsca, które by można sprzedać nienasyconym kibicom.
Wracając do pana Kazimierza. Nie miał w sobie nic z gwiazdy, sukcesy go nie zmieniły, był sobą, normalnym facetem, który rozmawiał z tobą jak równy z równym, czy był to kibic spotkany na ulicy, czy dziennikarz, który umówił się z nim na wywiad. Gdy pan Kazimierz zgadzał się na rozmowę w pobliżu dawnej siedziby PZPN przy ulubionej kawce, trzeba było się nastawić, że to nie będzie zwykły wywiad, a wielogodzinna gawęda o piłce nożnej, a jeszcze bardziej o historii, życiu – pouczająca i zapadająca w pamięć. Te wszystkie cechy w genach pan Kazio przekazał swemu synowi mającego oko do fotografowania sportu -Darkowi, który w czasach wspólnej naszej pracy, był oddanym, barwnym kumplem, z którym można było konie kraść.
Dla mnie zatem to mural pełen dobrych, ba pięknych wspomnień, których pan Kazimierz był animatorem, uczestnikiem…
Szacun dla Romana Stępnia. Janusza Matusiaka, że wpadli na takim pomysł. Autorem projektu graficznego jest Paweł Herkt, a fundatorem muralu dr nauk medycznych Bartłomiej Kacprzak, który jest absolwentem łódzkiego SMS.
A Kazimierz Górski to guru polskiego sportu. Stworzył piłkarską drużynę na miarę złotego medalu olimpijskiego, brązowego medalu mistrzostw świata. Pozwolił wzbić się na topowy sportowy poziom, takim graczem jak Kazimierz Deyna, Grzegorz Lato, Robert Gadocha. Przywrócił do sportowego życia jednego z najlepszych golkiperów w historii futbolu – Jana Tomaszewskiego.
Pan Kazimierz był też trenerem ŁKS. Na pierwszy mecz drużyny prowadzonej przez niego przyszło na stadion przy al. Unii 36 tysięcy widzów. Spotkanie zakończyło się fetą, bowiem ŁKS pokonał Gwardię 1:0. Współpracujący z nim wtedy Paweł Kowalski przypomniał taką anegdotę. – Wybieraliśmy się do Łęczycy na spotkanie z kibicami. Powiedziałem Górskiemu, który był po operacji nerek, że nie może jechać, bo potem będzie wódeczka i nie uda mu się odmówić.
– Kazio Górski był taki sami jak Władysław Król. Nie było piąte przez dziesiąte. Zawsze miał czas dla każdego. Rozmawiał. Tłumaczył- wspominał trenera Jerzy Sadek.
Pod wodzą Kazimierza Górskiego ełkaesiacy o mały włos nie zakwalifikowali się w 1973 roku do europejskich pucharów, a do szczęścia zabrakło wtedy zaledwie dwóch punktów.
Dziesięć trofeów wywalczył jako trener w futbolu klubowym. Z Panathinaikosem AO, AGS Kastoria i Olympiakosem SFP zdobył łącznie pięć mistrzostw Grecji, cztery Puchary Grecji oraz jeden Puchar Bałkanów . W Grecji zyskał sławę i uznanie nie mniejsze niż w Polsce!
Gdy pracował w Grecji, na jeden z meczów zabrał parasol. Jego drużyna nie przegrała. Gdy wyruszali na kolejne spotkanie, nagle Grecy zawrócili autokar. Powód? Polski szkoleniowiec nie miał przy sobie parasola. Kazali mu wziąć ten „amulet”. – Bo jak ma pan parasol, to nie przegrywamy – powiedział mu jeden z Greków.
Znane powiedzenia pana Kazimierza:
„Chodzi o to, żeby strzelić jedną bramkę więcej od przeciwnika.”
„Czasami się wygrywa, czasami się przegrywa, a czasami remisuje.”
„Dopóki piłka w grze, wszystko jest możliwe.”
„Jak się szczęście zaczyna powtarzać, to już to nie jest szczęście”
„Piłka jest okrągła, a bramki są dwie, albo my wygramy, albo oni.”
„Piłka to gra prosta. Nie potrzeba do niej filozofii.”
Pod koniec życia mówił: – Jestem szczęśliwy, że tak dobrze mi w życiu poszło. Nie sprawiłem ludziom zawodu – to najważniejsze. Ucałowałbym piłkę, gdybym miał ją pod ręką. Służy co prawda do zabawy, ale jak bardzo łączy ludzi. Jedni rodzą się do skrzypiec, inni do munduru. Ja urodziłem się dla piłki.
