Finałowy turniej mistrzostw Polski Kobiet U16 w Rugby7 odbędzie się 28 czerwca w Łodzi na obiektach MOSiR Łódź przy ul. Karpackiej 61. Organizatorem są Venol Atomówki Łódź. W turnieju udział weźmie 6 najlepszych polskich drużyn
Jest o co grać. To będzie walka o najwyższą medalową stawkę. Drużyna Veonl Atomówek ma szansę zdobyć złoty medal i wywalczyć tytuł mistrzyń Polski! Wystarczy spojrzeć na tabelę przed turniejem finałowym:
Turniej rozpocznie się o godzinie 10.00, faza finałowa od 13.00. Ceremonia zakończenia o godzinie 15.00.
– To będzie ciekawy turniej – mówi trener Zbigniew Grądys – Aż cztery drużyny mają szansę na medale, więc walka będzie do samego końca. Venolki są dobrze przygotowane do turnieju i będą chciały pokazać na swoim boisku dobrą grę.
Trenerka Angelika Kołodziejczyk: – Kolejny raz mam szansę na zdobycie złotego medalu i może tym razem nam się uda. Sama kilkakrotnie jeszcze jako zawodniczka miałam szansę na złoto. Od dwóch sezonów drużyna U16 zajmuje drugie miejsce, może do trzech razy sztuka. Turniej może odbyć się dzięki wsparciu; Venol Motor Oil Poland, Nexium, Profilaktyka i Zdrowie, Gral-Lech, Nord Horn, Piekarnia Precelek
W Widzewie wielkie, ba ogromne, zmiany. Oby na lepsze. Są i będą inni piłkarze, będzie inna drużyna. Jest mało czasu na jej zbudowanie i zgranie, ale jest nadzieja, że to się uda zrobić. Oby, łodzianie okazali się nową siłą w ekstraklasie, która potrafi przełamać monopol najlepszych na zdobywanie futbolowych zaszczytów.
Widzew ma grać ofensywnie i skutecznie, wykorzystując szybkość i techniczne przygotowanie swoich piłkarzy. Zdobywać przewagi na skrzydłach, tam wygrywać pojedynki jeden na jeden i dawać szansę (oby) bramkostrzelnym napastnikom.
Ja uważnie przyglądałem się podczas nieudanych, wręcz kompromitujących dla Polaków młodzieżowych mistrzostwach Europy, występowi nowego skrzydłowego Widzewa – Mariusza Fornalczyka. Bez dwóch zdań był on najlepszy z naszych reprezentantów, bodaj jedyny, któremu bardzo zależało, choć nie do zapomnienia jest to, że przegrał prestiżowy pojedynek biegowy z rywalem z Francji.
Wróciły wspomnienia, starych,wspaniałych czasów, gdy Leszek Jezierski budował podstawy pod potęgę i legendę Widzewa i sprowadził z Bydgoszczy Zbigniewa Bońka. Mówił wtedy, że ma niepokornego, zadziornego, utalentowanego chłopaka, który bardzo chce, żeby on i jego drużyna wybiły się na wielkość.
Takie cechy charakteru dostrzegam w Fornalczyku. Jest w nim waleczność, pasja grania, chęć dawania zespołowi z siebie wszystkiego, co sportowo najlepsze. Czasami gniew na niekorzystne wydarzenia i frustracja przesłaniają mu istotę boiskowych wydarzeń, odbierają zimnej krwi w dogodnych podbramkowych sytuacjach, ale z drugiej strony…
W Widzewie jego umiejętności i to uporczywe, nieustępliwe granie do przodu, poparte dokładnością i skutecznością, w to wierzę, będą rosły. Widzę taką szansę, że możemy mieć w Łodzi piłkarza, na miarę tych najlepszych!
To były piękne czasy. Mieliśmy w Łodzi topowy hokej na lodzie, w wykonaniu drużyny ŁKS, na który do Hali Sportowej przychodził nadkomplet publiczności. Mieliśmy też w Łodzi znakomitych, ba, wybitnych hokeistów. O urodzinach jednego z nich przypomniał niezawodny kustosz pamięci ŁKS – Jacek Bogusiak.
To był zawodnik – Kazimierz Chodakowski. Wychowanek legendy polskiego sportu – Władysława Króla. Bronił barw ŁKS już w 1947 roku. Najważniejszy okres jego kariery w łódzkim klubie zaczął się w drugiej połowy lat 50. Wtedy zdobył z ŁKS dwa brązowe medale mistrzostw Polski.
Długowieczność wybitnych sportowców to nie jest znak tylko naszych czasów. Pan Kazimierz swoją zawodniczą przygodę z hokejem zakończył w wieku 42 lat. Oczywiście w ŁKS! Dwa razy uczestniczył w igrzyskach olimpijskich, cztery razy w mistrzostwach świata. Zdobył brązowy medal w akademickich mistrzostwach świata. W reprezentacji Polski zagrał 84 razy, strzelił 14 bramek. Po zakończeniu kariery był trenerem, szkolił młodzież.
A wszystko mogło potoczyć się inaczej, bo swoją przygodę z zawodowym sportem zaczynał jako… piłkarz. Wystąpił w jednym meczu ligowy – 21 marca 1948 roku (ŁKS – Ruch 3:7). Grał w drużynie razem m.in. z Henrykiem Szczurzyńskim, Marianem Łączem, Stanisławem Baranem, Tadeuszem Hogendorfem, Longinem Janeczkiem.
Jakim był zawodnikiem w hokejowych zmaganiach? Twardym, nieustępliwym, starcie z nim to nie było przebacz. Jego bodiczek śnił się rywalom po nocach. Był wyjątkowo walecznym, charakternym zawodnikiem. Potrafił, jak nikt, poderwać zespół do skutecznej walki!
Po latach Grupa Ełkaesiak: Tadeusz Marczewski, Jacek Bogusiak, Irek Kowalczyk, Anna Adamczyk zorganizowali benefis Kazimierza Chodakowskiego. Było to w dniu jego 80. urodzin. Przed meczem piłkarskim otrzymał piękny tort ze swoim zdjęciem. Dobrze, że cały czas są ludzie, którzy pamiętają o ważnych klubowych rocznicach, o wybitnych postaciach łódzkiego klubu.
W Drzonkowie odbyły się XXIX ORLEN Mistrzostwa Polski Masters Mężczyzn i Kobiet. Wielka impreza, można powiedzieć festiwal siatkówki, w tym roku pobił rekordy frekwencji. Prawie 600 graczy zgłoszonych w 57 drużynach rozegrało w ciągu trzech dni 88 meczów! I jest sukces łódzkiej męskiej siatkówki. Drużyna Resursa-Wifama w męskich zmaganiach w kategorii 70+ zdobyła brązowy medal. Ech, pomarzyć dobra rzecz, gdybyśmy mieli tak dobrą seniorską łódzką drużynę, która zdobywałaby ligowe medale… O mistrzostwach opowiada zawodnik łódzkiej brązowej drużyny – Janusz Młynarczyk: – W tym roku w Drzonkowie pojawili się m.in. olimpijczycy, jak Krzysztof Gierczyński, Robert Szczerbaniuk, Mariusz Sordyl. Wśród kobiet Natalia Bamber-Laskowska, brązowa medalistka mistrzostw Europy, czy Ewa Kowalkowska, mistrzyni kraju. Nie zabrakło zawodników z zagranicy (Czechy, Norwegia). Z podziwem patrzyłem na 76-letniego Wiesława Pawlika, zdobywcę Pucharu Europy z Płomieniem Milowice. Dotarł do Drzonkowa aż z Luksemburga. Najstarszym zawodnikiem był Leszek Szewczyk z Old Stars Nałęczów, urodzony w 1946 roku! Nasz łódzki zespół startował w kategorii 70+ pod nazwą Resursa-Wifama. Pojechaliśmy w skromnym sześcioosobowym składzie. W trakcie przygotowań „straciliśmy” trzech naszych kolegów, których kontuzje wykluczyły z możliwości wyjazdu na mistrzostwa. Za to pozostała szóstka niczym rzymscy gladiatorzy, z okrzykiem „ave siatkówko – idący na śmierć pozdrawiają cię” ruszyła w bój. Od razu uspokajam. Wróciliśmy cali i zdrowi, zajmując trzecie miejsce, ciesząc się ładnymi brązowymi medalami.
Co trzeba robić by móc uczestniczyć w podobnych imprezach? Po prostu kochać sport. W przyszłym roku mistrzostwa Polski masters będą miały swoją jubileuszową, bo trzydziestą edycję. – Postaramy się przygotować coś wyjątkowego, by uczcić to święto – zapowiedział prezes Polskiej Ligi Siatkówki S.A.
Zdjęcia z turnieju na Facebooku: Janusz Mlynarczyk
Film z siatkarskich zmagań mastersów można zobaczyć na blogu www.obiektywnasport.pl Wyniki turnieju Kobiety (kategoria open 35+ lat) 1. MUKS Krótka Mysiadło 2. Tej Poznań 3. NAZGULE Wrocław Mężczyźni (35+) 1. XXL Warszawa 2. Rajkowski Budownictwo OSSA Oława 3. MMKS Dąbrowa Górnicza Mężczyźni (40+) 1. BestCan Kurpie Volleyball Polska 2. OŁAWSKIE KOGUTY Oława 3. Stare Pigwy Giżycko Mężczyźni (45+) 1. JSW Jastrzębski Węgiel 2. AZS AGH OLD TEAM Kraków 3. SKS Gorzów Mężczyźni (50+) 1. PARYS BUD Kurpie Ostrołęka 2. ZNP PASEO Szczecinek 3. Statyści Kamienna Góra Mężczyźni (55+) 1. XXL Warszawa 2. Baltic Home Świnoujście 3. Kaman Volley Mężczyźni (60+) 1. JSW Jastrzębski Węgiel 2. Old Stars Nałęczów 3. Progress Września Mężczyźni (65+) 1. PARYS BUD Ostrołęka 2. SGS Goleniów-Szczecin 2. Stara Gwardia Wrocław Mężczyźni (70+) 1. Old Boy Stary Sącz 2. Old Stars Nałęczów 3. Resursa-Wifama Łódź
Finał Ekstraligi rugby sezonu 2024/25 za nami. Pierwszy raz w historii tytuł wywalczyła drużyna Awenta Pogoń Siedlce.
Mirosław Żórawski wylicza:W protokole mistrzów Polski znalazło się 8 zawodników z Budo – przeszłością: 1. Bercho Botha, 2. Daniel Gdula, 3. Dawid Kinast, 4. Vitalii Kramarenko, 5. Bartosz Kubalewski, 6. Michał Mirosz, 7. Patryk Reksulak, 8. Oleksandr Shevchenko.
W składzie wicemistrzów (Orlen Orkan Sochaczew) znaleźli się (alfabetycznie): 1. Eryk Chain, 2. Przemysław Dobijański, 3. Piotr Karpiński, 4. Marcin Krześniak, 5. Cyprian Majcher, 6. Toma Mchedlidze, 7. Dawid Plichta.
Tymczasem idą zmiany i to jakie! Zarząd PZR, wygląda na to, że bez jakiejkolwiek konsultacji z klubami, zdecydował o powiększeniu Ekstraligi do 10 zespołów. Rugby.pl pyta: Kto wejdzie w te otwarte drzwi? Czy zespół, który wygrał I-ligowe zmagania czyli AZS AWF Warszawa stać będzie finansowo na start w Ekstralidze?
Różnica w liczbie spotkań pomiędzy I ligą a Ekstraligą to zaledwie kilka meczów – 14 w sezonie zasadniczym I ligi plus ewentualne play-offy kontra 16 (lub 18 w nowym formacie) w Ekstralidze. To niby niewiele, ale każdy dodatkowy wyjazd to autokar, logistyka, hotele i organizacja domowych meczów. Dla klubów, które liczą każdy grosz – a niektóre raczej groszy szukają niż je liczą – to realne obciążenie.
Fakty są bezlitosne. Ekstraliga nie wybacza słabości. Przekonały się o tym Sparta Jarocin, Posnania Poznań, a ostatnio Rugby Białystok, które zakończyło sezon bez wygranej. KS Wizjamed Budowlani Łódź utrzymał się w elicie, ale tylko dzięki temu, że Budo 2011 się wycofało w sezonie 2023/2024. Nawet dziś czołowe zespoły – jak Orlen Orkan Sochaczew czy Energa Ogniwo Sopot – swoje frycowe musiały zapłacić. Proponowany podział ligi na grupę mistrzowską (6 drużyn) i grupę walczącą o utrzymanie (4 drużyny) może pomóc nowicjuszom wdrożyć się w realia ekstraligi.
Mój komentarz: Chciałbym bardzo, żeby rugbowe ligowe zmagania stały na wyższym poziomie. Zwiększanie liczby drużyn, to tylko rozwarstwianie ekstraligi. Ja bym postawił na mniej zespołów – osiem, co na pewno zwiększyłoby intensywność grania i (oby) jakość. Nie byłoby wtedy w lidze kompromitujących, przede wszystkim rozgrywki, spotkań kończonych wynikiem 100:0. Zanim jednak podjąłbym radykalne, ligowe kroki, przeprowadziłbym szerokie konsultacje w środowisku, żeby być pewnym, kogo i na co stać w polskiej rugbowej rzeczywistości. Teraz czekam na rozwój wypadków. Czy rugbowe środowisko zbuntuje się przeciwko ligowym pomysłom polskiego związku?
Prawda jest oczywista. Polska piłka nożna pnie się w… górę. Tak, to nie jest przekłamanie. Rzecz dotyczy jednak polskiej piłki kobiecej.
Tu mniejszymi i większymi krokami nasz polski futbol idzie do przodu. Widać progres w grze, w jej jakości, widać zapał, wręcz entuzjazm, dobrą atmosferę i widać jak wielką, pozytywną rolę odgrywa gwiazda światowego formatu czyli Ewa Pajor.
Ech, gdyby tak w męskim futbolu. Pomarzyć dobra rzecz. Tu na tych najważniejszych poziomach wszystko jest nie tak – marazm, zastój, konflikt i nieciekawe perspektywy.
Co będzie mógł zrobić nowy selekcjoner? Na pewno uspokoić sytuację. Dogadać się z Robertem Lewandowski, jeżeli on chce nadal grać w biało-czerwonych barwach i pozostali kadrowicze są za. Ustawić grę tak, żeby tuszowała największe nasze braki (czy to jednak jest możliwe?!). A przede wszystkim zbudować pozytywną atmosferę, tak żeby wszystkim chciało się na kadrę przyjeżdżać, walczyć za dwóch i starać się ze wszystkich sił wygrywać.
To niestety pozwoli nam tylko nie lecieć na łeb i na szyję w futbolową przepaść. Pozwoli zatrzymać się na poziomie europejskiego, futbolowego przeciętniaka, a nie słabeusza, z którym nikt specjalnie nie będzie się liczyć. Tylko tyle i aż tyle.
W czym jest największa słabość polskiej piłki nożnej – mówi futbolowa legenda – Lukas Podolski: – W wizji i jakości. Ok, są piłkarze, jest bardzo dużo nowych stadionów, powstają kolejne bazy treningowe, ale brakuje jakości poza boiskiem. Trenerzy w juniorach, czy ludzie zarządzający klubem. W tym obszarze nadal jest słabo.
Te słowa pokazują, że obok nowego trenera reprezentacji, potrzeba nam nowego otwarcia, przemyślenia i przewartościowania tego, co się dziś w polskim futbolu robi i dlaczego robi się źle.
Nie trzeba patrzeć daleko. Wystarczy zajrzeć do polskich siatkarzy i przekonać się, dlaczego w tym sporcie zespołowym jesteśmy na topie i dlaczego kadra może liczyć na kolejny przypływ zdolnych zawodników, nieomal od razu gotowych do gry na wysokim poziomie.
Przypomnę tylko, co czeka naszą futbolową kadrę jesienią w eliminacjach mistrzostw świata – wszystkie mecze o godz. 20.45: 5. kolejka: czwartek, 4 września: Holandia – Polska , 6. kolejka: niedziela, 7 września: Polska – Finlandia, 7. kolejka: czwartek, 9 października: Polska pauzuje, 8. kolejka: niedziela, 12 października: Litwa – Polska, 9. kolejka: piątek, 14 listopada: Polska – Holandia, 10. kolejka: poniedziałek, 17 listopada: Malta – Polska.
Fot. Marek Młynarczyk, autor bloga www.obiektywnasport.pl
Drużyna KS Hokej Start Brzeziny po raz czwarty z rzędu i 19 w historii wywalczyła tytuł mistrzyń Polski! Trenerka zwycięskiej drużyny – Małgorzata Polewczak nie kryje zadowolenia: – Jestem usatysfakcjonowana, bo impreza, tak sportowa jak i organizacyjnie, nam się w Brzezinach udała. Na dodatek decydujący mecz przyniósł wszystkim satysfakcję. Był na wysokim poziomie, godny walki o mistrzowski tytuł. Tak właśnie powinien wyglądać wielki finał.
– Swarek was zaskoczył?
– Na pewno rozegrał najlepszy mecz w sezonie. Brakowało drużynie doświadczenia w decydujących momentach, ale widać progres w grze naszych rywalek. W półfinale w pojedynku z drugim zespołem AZS goli dla nas mogło być więcej, ale woda na boisku po oberwaniu chmury skutecznie utrudniała nam grę.
Fot. Marek Młynarczyk, autor bloga www.obiektywnasport.pl
– Taki turniej play – off to jest loteria.
– Oczywiście, nerwy, nerwy i jeszcze raz nerwy. Moja drużyna potrafiła je opanować i zaprezentować się z bardzo dobrej strony. Jestem dumna z postawy dziewczyn. To daje wielki pozytywny impuls do dalszej pracy. Dodam, że ja i moja córka Monika (Chmiel) nie mamy już mistrzowskich medali.
– Co się stało?
– Przekazaliśmy je chorym dzieciom, na które zbierałyśmy pieniądze podczas mistrzowskiego turnieju, także przy okazji zorganizowanego grilla. Kto nie był, nie spróbował, nie wspomógł naszej akcji, niech żałuje. Zbiórka na pomoc dla Adasia i Kubusia trwa nadal!
Fot. KS Hokej Start Brzeziny
Barw mistrzyń broniły: Monika Chmiel, Magdalena Pabiniak oraz Anna Gabara, które na początku roku w barwach reprezentacji Polski zdobyły halowe mistrzostwo świata.
KS Hokej Start Brzeziny ma komu podziękować za pomoc w przeprowadzeniu imprezy. Na stronie klubu czytamy: Jak zwykle Hattrick.tv nie zawodzi i to właśnie dzięki chłopakom mogliście oglądać weekendowe zmagania ze świetnym komentarzem LIVE!
Podziękowania ślemy również do firmy Nap – producenta namiotów handlowych i ogrodowych, za użyczenie namiotu, który pomógł nam przetrwać najgorsze deszcze. Niemały wkład do naszej wygranej miały ręce, które leczą, czyli Krzysztof Sołdon, który o każdej porze dnia i nocy przyjmuje nasze dziewczyny. Dziękujemy również wszystkim rodzicom, zawodniczkom i sympatykom, którzy aktywnie włączyli się w organizację turnieju finałowego.
Dla pierwszej drużyny nadszedł czas na zasłużone wakacje, nie licząc oczywiście kadrowiczek. Nie ma wolnego trenerka Małgorzata Polewczak, która będzie prowadzić zespół młodziczek KS Hokej Start w ich mistrzowskich zmaganiach.
Mamy sprawnie napisany (Jakub Żulczyk daje gwarancję) thriller polityczny o wyborach prezydenckich w Polsce. Rozgrywka między mającym sporo na sumieniu i rozważającym dymisję Prezydentem, a Reporterem starającym się upublicznić sensacyjny obyczajowy materiał, z czasem zamienia się też w inną opowieść, z zaskakującym finałem, którego… kto by się spodziewał. Czyje tak naprawdę będzie na wierzchu?
Wciągająca fabuła sprawia, że czyta się szybko, z zainteresowaniem. Żulczyk umie utrzymywać wysoką literacką temperaturę, choć momentami niepotrzebnie dzieli literacki włos na czworo. Jedna opowieść, z wyrazistymi adwersarzami, zamienia się w inną – jedną, drugą, trzecią – co rozbija jej rytm, ale rozumiem, że autor chciał w niej powiedzieć więcej niż tylko epatować sensacyjnym wątkiem.
Są zatem w książce inne wyraziste postacie, pokazane bez przebaczenia, z mocno zarysowanym satyrycznym, bezkompromisowym zacięciem. Polityczne figury, których oczywiście wszelka zbieżność z prawdziwymi osobami naszej sceny, jest tylko przypadkowa i rodzi ją wyobraźnia czytelników.
Coś jednak może być na rzeczy, skoro jej autor w wywiadzie dlaGazety Wyborczej przyznał, że pomysł na powieść wziął się z jego doświadczenia. Jakiego? Sprawy karnej wytoczonej Żulczykowi o rzekome znieważenie Prezydenta RP.Na szczęście zakończonej po myśli pisarza i wierzących w wolność słowa obywateli.
Przeczytałem w jednej z recenzji: To nie pamflet. To lustro. Świat przedstawiony w analogii do rzeczywistego. Coś jest w tym stwierdzeniu na rzeczy.
Jakub Żulczyk, Kandydat, wydawnictwo: Świat Książki
Człowiek, na którym w sprawach ŁKS zawsze można polegać, kustosz pamięci klubu – Jacek Bogusiak przypomniał: 13 czerwca (1931 roku) to dzień urodzin wyjątkowego sportowca dla ŁKS – mistrza Polski w piłce nożnej i… koszykówce – Wiesława Jańczyka.
Na piłkarskim boisku Jańczyk imponował ambicją, wyszkoleniem technicznym i dokładnymi prostopadłymi podaniami. To właśnie on wraz Robertem Grzywoczem reżyserował grę ełkaesiaków. Potrafił też kryć wyjątkowo skutecznie rywali. Tak było choćby z Gerardem Cieślikiem. Gazety pisały po spotkaniu ŁKS z Rucherm, że ełkaesiak poradził sobie ze znakomitym snajperem z „precyzją zegarmistrza”.
Jako jeden z czterech piłkarzy ŁKS pan Wiesław grał w meczu otwarcia słynnego stadionu Camp Nou. Jak plotka głosi, gdy po skończeniu kariery mieszkał w Australii, to romansował z Violettą Villas. Na dodatek mimo sportowych obowiązków, skończył studia, a w wolnych chwilach świetnie grał w brydża. To dowodzi, że Wiesław Jańczyk pseudonim Łapka (precyzyjny rzut na kosz jednorącz z wyskoku!) to postać wyjątkowa.
Dziś pan Wiesław mieszka w Warszawie, ale jak tylko może, mimo zaawansowanego wieku, odwiedza Łódź i swój ukochany klub, dzięki wsparciu i pomocy niezawodnej grupy Ełkaesiak.
Z grona piłkarzy, którzy w 1958 roku zdobyli mistrzostwo Polski obok Wiesława Jańczyka, żyje jeszcze i mieszka w Australii Kazimierz Kowalec (rocznik 1933).
Wiesław Jańczyk kontynuował rodzinne tradycje, wszak jest synem reprezentanta Polski – Romana (w 1927 roku zdobył pierwszego hat tricka dla ŁKS). Ogółem zagrał w 163 meczach ligowych i zdobył 4 gole. Jeden jedyny raz wystąpił w reprezentacji Polski – 29 września 1957 z Bułgarią (1:1).
Na 90 urodziny otrzymał specjalny prezent, przygotowany przez Jacka Bogusiaka i Tadeusza Marczewskiego publikację: „Wiesław Jańczyk – ikona ŁKS”. Były piłkarz doczekał się też swojego znaczka pocztowego. Jest upamiętniony na karcie pocztowej według rysunku Edwarda Ałaszewskiego. Jest także upamiętniony na rysunku: mistrzowska drużyna koszykarzy ŁKS, jako ten rzucający do kosza. Otrzymał odznakę „Za zasługi dla Miasta Łodzi” . Skybox na stadionie przy al. Unii nosi imię jubilata.
Nie mogło być inaczej. Tradycji stało się zadość. Legenda polskiego rugby – Mirosław Żórawski oczywiście oglądał na żywo finał mistrzostw Polski, w którym Awenta Pogoń Siedlce zdobyła swój pierwszy historyczny tytuł, pokonując Orlen Orkan Sochaczew.
Mirosław Żórawski: – Za nami 22 finał rozgrywek ekstraligi rugby. Niestety już bez udziału Budowlanych, którzy są absolutnymi rekordzistami. Od momentu wprowadzenia do rozgrywek fazy play off mecz finałowy jest wielkim wydarzeniem rugby, wzbudzającym ogromne emocje środowiska oraz gromadzącym zarówno na stadionie, jak i przed telewizorami dużą liczbę kibiców. Dla przypomnienia, w sezonie 2002/2003 w pierwszym finale rozegranym w Łodzi KS Budowlani ulegli Ogniwu Sopot 20:29.
Pamiętam jak dzisiaj ten historyczny moment oraz ogromną gorycz porażki. Zawsze jednak dotarcie do fazy play off było już wielkim sukcesem (bywały również sezony z meczami półfinałowymi). I tutaj trwale zapisaliśmy się w historii polskiego rugby, bowiem zagraliśmy w 17 finałach: 9 razy Budowlani Rugby SA i 8 razy KS Budowlani Łódź. W dotychczasowych 22 meczach finałowych zwyciężali i tym samym zostali Mistrzami Polski: Budowlani Rugby SA – 4, KS Budowlani Łódź – 4, Arka Gdynia – 4, Ogniwo Sopot – 3, Lechia Gdańsk – 3, Orkan Sochaczew – 2, AZS AWF Warszawa -1 i Pogoń Siedlce -1.
Widziałem na żywo 20 meczów finałowych i chociaż nie zawsze były to mecze na najwyższym sportowym poziomie, to wielkich emocji nie zabrakło nigdy.
Wracając do ostatniego finału, to był wyjątkowy mecz. Niby bez naszego udziału, a jednak z silną łódzką obecnością. W systemie licencyjnym widniało łącznie aż 21 zawodników obydwu zespołów, którzy byli kiedyś zawodnikami Budowlanych. Jednak żeby być precyzyjnym, warto zaznaczyć że w protokole meczu finałowego widniało 15 takich zawodników: 8 w zespole Awenta Pogoń Siedlce i 7 w Orlen Orkan Sochaczew. Oczywiście wśród nich byli tacy, którzy w Łodzi spędzili kilka sezonów, ale byli też tacy którzy spędzili w Łodzi kilkanaście lat. Na marginesie warto dodać, że również trenerzy obydwu zespołów: Maciej Brażuk z Orkana i Marek Mirosz z Pogoni mają za sobą łódzką sportową przeszłość.
Czy w takiej sytuacji mogłem kibicować którejś drużynie? Zdecydowanie nie, więc po raz pierwszy w historii meczów finałowych zostałem neutralnym obserwatorem. Wygrali gospodarze, którzy uważani byli za faworytów, czyli Awenta Pogoń Siedlce – gratulacje dla mistrzów Polski. Wyrazy uznania i gratulacje dla wicemistrzów – Orlen Orkan Sochaczew.
Fot. Marek Młynarczyk, autor bloga www.obiektywnasport.pl
Przez ponad 30 lat pisałem, bardzo często o sporcie, wzbudzający spore emocje felietonik Ryżową Szczotką w Expressie Ilustrowanym. Uznałem, że warto do niego wrócić. Wiele się zmieniło, a jednak nadal są sprawy, które wymagają komentarza bez owijania w bawełnę.
Pisze z Łodzi sobie szkodzi - tak tytułował swoje felietony znakomity Zbyszek Wojciechowski. Inny świetny dziennikarz Antoś Piontek mówił, że w sporcie jak w żadnej innej dziedzinie życia widać czarno na białym w całej jaskrawości otaczającą nas rzeczywistość. Do tych dwóch prawd chcę nadal nawiązywać.
