Page 13 of 158

Polskie rugby. W 2025 roku pod Wawelem Polki powalczą o jeden z czterech biletów do Los Angeles!

31 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Zdjęcia PZR

Rok 2024 w polskim rugby był rokiem wielkich nadziei, kilku wspaniałych okazji do oglądania na krajowych boiskach rywalizacji na bardzo wysokim, międzynarodowym poziomie, ale też istotnych zmian w rozgrywkach najmłodszych. Był również zapowiedzią 2025, który z pewnością będzie bardzo ekscytujący pod kątem rozwoju i dążenia do gry na światowym poziomie – podaje biuro prasowe PZR.

Mijający rok stał pod znakiem reprezentacji w rugby 7 kobiet, która polskim kibicom dała najwięcej radości, walcząc do samego końca o kwalifikację olimpijską oraz awans do HSBC SVNS. Sporo radości dali miłośnikom owalnej piłki również rugbiści, którzy rozpoczęli zmagania w Rugby Europe Trophy od dwóch zwycięstw. Co jeszcze działo się w polskim świecie, jak mówił Winston Churchill, „chuligańskiego sportu dla gentlemanów”?

Wiosną 2024 na nowego szkoleniowca kadry seniorów został powołany Kamil Bobryk. Jego asystentem został kolega z boiska, do niedawna pracujący w sztabie żeńskiej reprezentacji – Tomasz Stępień. Duet oparł reprezentację na zawodnikach krajowych, na oficjalne mecze sprowadzający tylko trzech graczy, którzy na co dzień występują w zachodnich ligach. Doskonała atmosfera, którą udało się Bobrykowi i Stępniowi wprowadzić do drużyny przyniosła też efekty na boisku. Kadra zaczęła kampanię w Rugby Europe Trophy od zwycięstw nad Litwą w Gdyni i Czechami w Pradze.

W nowym roku czekają Polaków starcia z Chorwacją, Szwecją i Luksemburgiem. Jeśli Biało-Czerwoni zwyciężą, to rozegrają również baraż o powrót do Championship z najsłabszą drużyną tych rozgrywek, które tradycyjnie odbędą się w lutym i marcu. W tym roku, będą one również stanowić kwalifikację do Pucharu Świata w 2027. Niestety, to że nie gramy w Championship wyklucza Polskę z walki o miejsce w nowym, rozszerzonym formacie światowego czempionatu.

Polskie rugby to też rozgrywki ligowe. W 2024 roku piękną kartę w swojej historii zapisały dwa kluby. Biało-Zielone Ladies Gdańsk po raz czternasty z rzędu wywalczyły mistrzostwo Polski. Po piętach coraz mocniej depcze im jednak warszawska Legia.

W rywalizacji panów nie sposób nie wspomnieć o Orlen Orkanie Sochaczew. Ta drużyna w 2024 roku była niepokonana i w nagrodę spełniła swoje marzenia, rozgrywając wielki finał na własnym stadionie. Zespół Macieja Brażuka pokonał w decydującym starciu Energę Ogniwo Sopot, a jesienią wysłał do wszystkich przeciwników jasny sygnał, że zamierza powtórzyć ten sukces. Orkan wygrał wszystkie mecze pierwszej rundy nowego sezonu i jest głównym faworytem do mistrzowskiego tytułu.

Zarząd Polskiego Związku Rugby przyjął zmiany a regulaminie Regionalnych Turniejów Dzieci i Młodzieży. W młodszych kategoriach wiekowych zrezygnowano z podawania wyników i klasyfikowania drużyn, by zamiast tego postawić na kształtowanie i rozwój umiejętności oraz czerpanie radości z gry. Rywalizacja o punkty zaczyna się w grupie młodzika, a więc po 12. roku życia.

Dla męskiej drużyny Polski w rugby7 2025 roku i walka o powrót na poziom Rugby Europe Sevens Championship. W mijającym roku zespół prowadzony przez Chrisa Daviesa rywalizował przede wszystkim w mistrzostwach Europy na poziomie Trophy. Podczas gdy pierwszy turniej w Zagrzebiu okazał się sporym rozczarowaniem (9. miejsce), drugi pokazał możliwości naszej kadry. Biało-Czerwoni zajęli trzecie miejsce i uwierzyli, że stać ich na powrót do elity. Awans do Championship będzie niezbędny, by w kolejnym roku móc walczyć o miejsce na igrzyskach europejskich, które będą z kolei ponownie turniejem kwalifikacyjnym do igrzysk olimpijskich w Los Angeles. Nadchodzący rok to więc najlepszy moment, by poświęcić rozwojowi tej reprezentacji więcej uwagi.

Ten rok, to także kolejne zmagania naszej żeńskiej kadry, która ponownie powalczy o mistrzostwo Europy, a także awans do elity – HSBC SVNS. Tegoroczny cykl HSBC Sevens Challenger złożony będzie z trzech rund. Pierwsze dwie, w otwierające weekendy marca, odbędą się w RPA z udziałem 12 zespołów męskich i żeńskich. Na finał do Krakowa w dniach 11-12 kwietnia przyjedzie tylko po osiem najlepszych. Pod Wawelem Polki powalczą o jeden z czterech biletów do Los Angeles, gdzie właśnie cztery najlepsze drużyny Challengera zmierzą się z czterema najsłabszymi z HSBC SVNS. Turniej w Krakowie to 16 zespołów z całego globu i trzy drużyny ostatnich igrzysk olimpijskich (Japonia, Samoa – mężczyźni i RPA – kobiety). Szykuje się prawdziwy spektakl i uczta dla polskich kibiców.

O najwyższe laury w Europie powalczą też nasze reprezentacje do lat 18. Po awansie panów w 2024, w Rugby Europe Sevens Championship U18 zagrają dwie nasze kadry. Będące bezpośrednim zapleczem seniorskiej kadry juniorki dostaną okazję, żeby na międzynarodowej arenie udowodnić swoją wartość i potencjał. Juniorzy wracają do elity po dwóch latach, więc będzie to dla nich trudny test, choć z pewnością nie zabraknie im ambicji i zaangażowania.

Łódzki sport błąka się w gęstej mgle, oczywiście poza siatkówką kobiet, która jest wizytówką miasta!

30 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Fot. UMŁ

Pamiętam moje miasto – Łódź – w czasach, gdy było sportową potęgą, o czym świadczyły wielkie sukcesy – medale na igrzyskach olimpijskich czy tytuły w sportach zespołowych. Dlatego tak trudno mi się pogodzić z tym, jak jest dziś. A jest smutno i źle. Łódź to sportowe morze przeciętności i tylko jedna dyscyplina wybija się ponad ten poziom – kobieca siatkówka.

Czy Państwo pamiętają, ilu łódzkich sportowców (wymieniając z imienia i nazwiska) wystąpiło na igrzyskach olimpijskich w Paryżu i co tam osiągnęli? Powiem szczerze – ja nie pamiętam. Wszystko rozmyło się, umknęło uwadze, rozbiło o brak wielkich – medalowych sukcesów. Pozostała sportowa pustka. Aby ją wypełnić trzeba sięgnąć po informacje do… internetu.

Czy jest sportowiec, którego gdy spotkacie na ulicy Piotrkowskiej, poprosicie o autograf? Najpierw byście musieli go rozpoznać. A ja pamiętam, nie tak odległe znów czasy, gdy łódzkie rugby było polską potęgą. Wtedy najsłynniejszy gruziński rugbista w polskiej historii, który podciągnął dyscyplinę na przyzwoity poziom czyli Merab Gabunia nie był w stanie spokojnie przejść dwóch przecznic, bo wszyscy chcieli zrobić sobie z nim zdjęcie, mieć autograf, pogadać…

Sportowa Polska mówi o Łodzi głównie z powodu sportowych afer (patrz żużel) oraz sukcesów siatkarek, które dzielą i rządzą w polskiej lidze, choć włoski poziom jest wciąż dla nich nieosiągalny. Nie da się jednak ukryć, że mam wilczy, sportowy apetyt na łódzkie derby – PGE Grot Budowlani kontra ŁKS Commercecon – w walce o siatkarskie mistrzostwo Polski i może on zostać zaspokojony.

W piłce nożnej największym łódzkim sukcesem w 2024 roku było wygrana po 24 latach(!) Widzewa z Legią. O innych lepiej nie wspominać, no może poza koszykarzami ŁKS Coolpack. Jeżeli tylko nie będą traktowani przez sportowe władze miasta po macoszemu (patrz błąkanie się po łódzkich halach) to… ten projekt ma szansę się udać.

Pomysł na sport władz miasta Łodzi czyli macie wędkę (nowoczesne obiekty) a o resztę martwcie się sami, okazuje się brnięciem w ślepą uliczkę. Jedynym konsekwentnym sportowym działaniem UMŁ jest ciągłe tworzenie alibi i dokapitalizowanie prestiżowymi wydarzeniami sportowymi Atlas Areny. Może któryś z radnych zada publiczne pytanie, ile to nas łodzian kosztuje i czy tak naprawdę się nam opłaca?!

Łodzianka – Magdalena Zając startuje w jednym z najtrudniejszych rajdów świata – Africa Eco Race

29 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Foto_TME

Ekipa Proxcars TME Rally Team z #teamTME jest już gotowa na pierwsze wyzwanie w 2025 roku. Zespół na czele z Magdaleną Zając i Błażejem Czekanem weźmie udział w jednym z najtrudniejszych rajdów świata – Africa Eco Race – informują: Social Media Proxcars TME Rally Team:

Łodzianka poświęciła na intensywne przygotowania, dzięki którym ma spełnić kolejne sportowe marzenie – wystartować w Africa Eco Race. – Ostatnie dni spędziliśmy w warsztacie. Chcieliśmy wykorzystać każdą chwilę, by jak najlepiej się przygotować – powiedziała Magdalena Zając. – Africa Eco Race to inny rajd niż wszystkie. Nawet nie do końca wiemy, czego się spodziewać. Z jednej strony jest on nieco legendarny, z drugiej nieznany, wręcz niszowy. Nie mamy pojęcia, jak się jeździ po Mauretanii czy Senegalu. Można powiedzieć, że jedziemy w nieznane, dlatego spodziewamy się niespodziewanego.

Magdalena Zając

Blisko dwa tygodnie sportowcy rywalizować będą po bezdrożach Maroka, Mauretanii i Senegalu. – Mam takie dziwne uczucie, czy nie zdecydowaliśmy się na udział w tym rajdzie za wcześnie. Africa Eco Race to swego rodzaju ukoronowanie sportowej kariery. A ja chcę jeszcze się pościgać – dodała Magdalena Zając.

Rok 2024 był dla Magdaleny Zając i całej ekipy Proxcars TME Rally Team naprawdę udany. Pierwszy raz w historii łodzianka ukończyła Rajd Dakar. Wraz z zespołem Proxcars TME Rally Team zajęła 45. miejsce w kategorii Ultimate i pierwsze miejsce w klasie T 1.1. Bardzo dobra jazda w kolejnych miesiącach zaowocowała trzecim miejscem w klasyfikacji Ultimate w Pucharze Europy FIA w rajdach Baja.

– Doświadczenie zdobyte w ostatnim roku na pewno zaprocentuje. Africa Eco Race pod względem logistycznym jest podobny, może nawet nieco trudniejszy niż Dakar. Prawdopodobnie będzie to wysiłek zbliżony do tego, który przeżyłam rok temu. Skoro udało się przejechać Dakar, to liczę na to, że temu najbliższemu wyzwaniu też sprostamy – podsumowała Zając.

To już siedem lat, jak nie ma z nami jednego z najbarwniejszych i najbardziej nietuzinkowych piłkarzy w historii Polski i ŁKS czyli genialnego skrzydłowego Stanisława Terleckiego

28 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Zdjęcia z archiwum Jacka Bogusiaka

Jak ten czas szybko i nieubłaganie płynie. To już siódma rocznica śmierci jednego z najlepszych piłkarzy w historii naszego kraju, genialnego lewoskrzydłowego Stanisława Terleckiego, który zmarł w wieku 62 lat. Przypomniał o rocznicy człowiek, który o ŁKS i jego wybitnych postaciach nie daje zapomnieć i wie on nich wszystko czyli kustosz pamięci łódzkiego klubu – Jacek Bogusiak.

To on był jednym z oddanych przyjaciół, którzy pomagali Stasiowi w trudnych dla niego życiowych chwilach. Nigdy nie odmówili pomocy inni bliscy ŁKS i piłkarzowi ludzie, jak Paweł Lewandowski czy Jerzy Leszczyński, w sumie cała prężnie działająca grupa Ełkaesiak, przyjaciele z boiska, no i oczywiście człowiek, z którym Stan grał w ŁKS i Ameryce, czyli Grzegorz Ostalczyk.

Stanisław Terlecki mówił w wywiadzie: Nasza rodzina miała majątek w Stanisławowie, dlatego mam na imię Stanisław. Mój dziadek ze strony ojca, Józef, był oficerem w armii austro – węgierskiej. W naszej rodzinie dzieci musiały znać dwa – trzy języki obce, mieć lekcje muzyki.

Jako jeden z nielicznych ówczesnych polskich futbolistów realizował z powodzeniem swoje intelektualne ambicje. Ukończył historię na Uniwersytecie Łódzkim (tytuł pracy magisterskiej: „Kodeks rycerski w XIV-wiecznej Polsce”). Uwielbiał polską klasykę: „Ziemię obiecaną” i „Trylogię”. Mówił mi, że zmienił stołeczną Gwardię na ŁKS, bo chciał uciec z Warszawy, jak najdalej od milicyjnego klubu w którym nie znajdował dla siebie miejsca. W przenosinach do Łodzi pomogła jedna z łódzkich… włókniarek, która upomniała się o piłkarza, gdy miasto odwiedził rządzący ówczesną Polską – Edward Gierek.

Potem jako jeden z nielicznych sportowców Terlecki wspierał Solidarność, brał udział w strajkach studentów. Uczył też historii w szkole podstawowej i liceum.

Stanisław Terlecki w barwach ŁKS (w latach 1975–1981, 1986–1988, 1990) zagrał w około 180 meczów i zdobył 23 gole. W 1981 roku poleciał za Ocean, do USA, gdzie grał m.in. w słynnym Cosmosie Nowy Jork. Furorę robił w halowych rozgrywkach jako zawodnik Pittsburgh Spirit, szybko stając się największą gwiazdą tego zespołu.

Ech, gdyby nie kontuzja, która wykluczyła go z gry w reprezentacji Polski, jestem pewien, byłby gwiazdą mundialu w 1978 roku i nie jest wykluczone, że bardzo pomógłby drużynie w zdobyciu kolejnego medalu mistrzostw świata. Terlecki w latach 1976-80 rozegrał 29 meczów w reprezentacji narodowej i zdobył siedem bramek.

W polskiej ligowej piłce: czy się stoi czy się leży wielka kasa się należy, tymczasem… zachorowała klubowa kasjerka

27 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Polska ligowa piłka jest słaba, a co najwyżej przeciętna, jeśli chodzi chodzi o sportowy poziom, bo gdy mówimy o zarobkach to…

Czytam na lodzkisport.pl: Prawie 24 miliony złotych – tyle w minionym sezonie na wynagrodzenia wydała Wisła Kraków. To najwyższy wynik ze wszystkich pierwszoligowych klubów. Koszt zdobycia punktu wyniósł w krakowskim klubie około 470 tys. zł. A antyefektem był brak awansu do ekstraklasy.

Pozostałe polskie kluby też raczej nie oszczędzały na pensjach dla piłkarzy. Prawdziwym kuriozum jest Zagłębie Sosnowiec. Koszt zdobycia jednego punktu był tu najwyższy i wyniósł 560 tys. zł. Zagłębie, mimo wypłacenia ponad 9 mln zł na wynagrodzenia (10. wielkość w lidze) zdobyło jedynie 16 punktów i spadło z Betclic 1 Ligi.

Nie ma w tym zestawie łódzkich klubów, bo wtedy jeszcze oba grały w ekstraklasie. A ile wydawały na pensje piłkarzy? Pewnie też niemało, wszak Ekstraklasa SA potrafiła sypnąć groszem.

Może jakimś sposobem na uzdrowienie tej sytuacji i przywrócenie właściwych proporcji jest to o czym mówił bramkarz Widzewa – Rafał Gikiewicz w programie „Czas Decyzji” na kanale Meczyki: – Największe pieniądze w karierze otrzymywałem za wygrane spotkania. Jeśli ktoś zarabia 20 tys. euro w polskiej lidze, a za zwycięstwo premię ma 1 tys. euro, to ona nie robi wrażenia. A z doświadczenia wiem, że wysokie bonusy powodują ogień na treningach. W Niemczech na dzień przed meczem nadal nie wiesz, kto gra. Wióry lecą na zajęciach, bo każdy chce grać i mieć możliwości zdobycia premii na boisku.

A w polskiej piłce jest tak, że… czy się stoi czy się leży wielka kasa się należy. A potem, gdy przychodzi dzień wypłaty, okazuje się, że zachorowała klubowa kasjerka.

Drybling na chustce do nosa udawał się Stasiowi Terleckiemu znakomicie. To piłkarz, który bez dwóch zdań, świetnie sprawdziłby się w dzisiejszym futbolu!

23 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Zdjęcia: archiwum Jacka Bogusiaka

Ostatnie mecze tak polskie, jak i zagraniczne pokazały czarno na białym, to, co było oczywiste, ba, narzucające się, podczas piłkarskich mistrzostw Europy. Nastał czas kreatywnych, szybkich i skutecznych, przebojowych skrzydłowych, którzy potrafią wygrywać pojedynki jeden na jeden, robić różnicę na boisku, pozwalającą sprowadzić anarchię i niepewność w poukładanej szczelnej defensywnej grze rywali.

Ech, to byłby wielki czas dla ełkaesiaka Stasia Terleckiego. To o kontrakt z nim zabiegałyby największe kluby Europy! Taki kreatywny, doskonale wyszkolony technicznie, szybki jak wiatr, niezwykle inteligentny skrzydłowy byłby po prostu na wagę złota.

Przypomnę, że po flekowaniu go przez komunistów, którzy nie mogli znieść tego, że czynnie wspierał solidarnościową opozycję, został przez nich pod wydumanym pretekstem naznaczony piętnem, dyskwalifikacją czyli zakazem grania. Na szczęście w Ameryce, dokąd ostatecznie trafił, wszystko zmieniło się nie do poznania. Tam Stan pokazał swój wielki talent. Jego wyjątkowa gra stała się znakomitą reklamą zawodowego, halowego futbolu za Oceanem.

Stasio to facet, któremu znakomicie udawał się „drybling na chustce do nosa” czyli udane kiwki na niewielkiej przestrzeni boiska. W takiej grze był mistrzem, idealnym na nasze futbolowe czasy.

Skąd wzięło się powiedzenie: drybling na chustce do nosa? Z wywiadu z jednym z najznamienitszych pisarzy XX wieku – Bohumilem Hrabalem. Książki wybitnego czeskiego twórcy przetłumaczono na 27 języków, na podstawie jego twórczości powstało kilkanaście filmu, w tym najbardziej utytułowany – Pociągi pod specjalnym nadzorem – nagrodzony w 1968 roku Oscarem za najlepszy film nieanglojęzyczny. Przyznam szczerze, że ja najbardziej się cieszę, gdy telewizja powtarza inny film duetu Hrabal – Menzel – Postrzyżyny. To tak na marginesie.

Wracają do powiedzenia…

Powiedzenie: „drybling na chustce do nosa” miało być tytułem wywiadu z mistrzem słowa, ale według wydawcy to nie brzmiało najszczęśliwiej. W efekcie mamy Hidegkutiego, członka legendarnej drużyny piłkarskiej. Sam Hrabal dodał motyw „dryblingu Hidekutiego na chustce do nosa”, wielokrotnie przewijający się przez rozmowę. Tak to tłumaczy: – Ten drybling pana Hidegkutiego przezwycięża nie tylko semantyczny chaos pytań, ale i moich odpowiedzi, że pewne braki tej rozmowy stają się zabawą z czytelnikiem, że ta lektura jest penicyliną przeciw konwencji i stereotypom… I dlatego zatytułowałem to interview Drybling Hidegkutiego, aby złożyć podziękowanie i hołd panu Hidegkutiemu, który potrafił w taki sposób uniezwyklić mecz piłkarski za pomocą technicznych sztuczek z piłką na małym kawałku boiska, że nie tylko rywalom, ale przede wszystkim widzom zapierało dech…

Te same słowa można napisać o Stasiu Terleckim!

Rugby. Polska Husaria czyli kadra U 23 rywalizowała jak równy z równym z drużynami z RPA, a ten kraj to rugbowy top topów!

22 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Fot. PZR

Szukam światełek w tunelu, nadziei na lepsze czasy polskiego rugby. Może to są jedne z nich?

Podczas gdy seniorska reprezentacja RPA świętowała zwycięstwo w drugim turnieju HSBC SVNS w Kapsztadzie, młodzieżowe reprezentacje regionów tego kraju rywalizowały z reprezentacją Polski U23 w rugby 7 w Villajoyosa w Hiszpanii. Postawa i umiejętności, które zaprezentowali „Biało-Czerwoni” w spotkaniach z drużynami ASV South Africa zasłużyła na duże słowa uznania trenerów – podaje Kajetan Cyganik – biuro prasowe PZR.

Grupa piętnastu zawodników wyleciała do Hiszpanii, by pod szyldem „Polish Winged Hussars” (Polska Husaria), wziąć udział we wspólnej akcji szkoleniowej z reprezentacjami regionów RPA oraz kadrą „development” Hiszpanii. Mecze przyniosły bardzo dużo cennych doświadczeń.

Nasza kadra rozegrała cztery mecze. Na otwarcie pokonała drużynę U23 27:17. W kolejnym spotkaniu z zespołem U19 prowadziła 12:7, ale przy stanie 17:17 straciła w końcówce dwa przyłożenia w narożniku boiska. Rewanż był jednak udany – Biało-Czerwoni wygrali 12:10. W ostatnim starciu dnia zabrakło już jednak nieco siły i nasi rugbiści ulegli rywalom z RPA 12:28.

Drugiego dnia nasza drużyna ponownie ograła skład U23 akademii ASV 17:15. Następnie doszło do dwóch pojedynków z ekipą U19. Sztab trenerski dał w tych meczach więcej czasu gry młodszym i mniej doświadczonym graczom. I choć pierwsze starcie przegrali minimalnie 14:19, to w drugim okazali się już lepsi, wygrywając 26:24.

– Wszyscy gracze udowodnili swoją wartość, pokazali potencjał i zaprezentowali postawę godną reprezentantów Polski. Jestem zadowolony z wyników, jakie osiągnęliśmy przeciwko bardzo dobrym przeciwnikom. To zgrupowanie potwierdziło również, że im więcej czasu spędzamy razem, tym lepiej prezentujemy się w grze.

Już nie mogę się doczekać, aby ponownie spotkać się z tą grupą i kontynuować pracę podczas zgrupowania jeszcze przed świętami. Chociaż turnieje Rugby Europe Trophy wydają się być odległą perspektywą, czas szybko mija i musimy jak najlepiej wykorzystać zimowe miesiące, by zebrać jak najwięcej doświadczenia. Jestem podekscytowany pracą z tą grupą, a oglądanie jak sobie radzą na boisku, to była dla mnie czysta przyjemność – powiedział zadowolony trener reprezentacji Chris Davies.

KS Hokej Start Brzeziny. Trenerka Małgorzata Polewczak: – Nie ma co kryć, to był udany dla nas rok. Tylko tak dalej!

21 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Zdjęcia Marek Młynarczyk, autor bloga www.obiektywnasport.pl

Sportowa jesień KS Hokej Start Brzeziny udała się drużynie znakomicie, zresztą jak cały rok. Brzezinianki są liderkami rozgrywek na trawie i w hali.

W tej drugiej odmianie hokeja w drugim turnieju o mistrzostwo Polski drużyna KS Hokej Start Brzeziny, zdobyła cztery punkty. W meczu dwóch liderek zmagań brzezinianki zremisowały z UKS SP 5 Swarek Swarzędz 1:1. KS Hokej Start prowadził 1:0 po golu Oliwii Kucharskiej w 17 minucie, a rywalki wyrównały w 33 min. spotkania. W drugim spotkaniu podopieczne trenerki Małgorzaty Polewczak pokonały drugi zespół AZS Politechnika Poznańska 4:0. Po dwie bramki zdobyły: Monika Chmiel i Dziyana Varanovich. A ponieważ Swarek przegrał z pierwszą drużyną AZS 0:4, KS Hokej Start jest samodzielnym liderem tabeli.

Trenerka Małgorzata Polewczak: – Myślałam, że na skutek kontuzji i przeziębień ważnych zawodniczek po prostu będzie ciężko. Tymczasem… Jestem zadowolona z postawy dziewczyn. Pokazały moc i charakter, Ba, gdyby wykorzystały kilka dogodnych sytuacji mogły też wygrać drugie spotkanie. Moje uznanie jest tym większe, że musiały rozgrywać mecz po meczu z bardzo krótką przerwą, a jednak nie dały się złamać.

Nie mniej ważne od zmagań sportowych są zmagania… budowlanie. HOSTA GROUP Sp. z o.o. z Grębocina prowadzi budowę Hali Widowiskowo-Sportowej przy ul. Hetmana w Brzezinach. Firma ma zrealizować inwestycję w ciągu 21 miesięcy. Gmach ma mieć 1,8 tys. m.kw. powierzchni. Obiekt będzie całkowicie dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Będzie można tu nie tylko uprawiać wiele dyscyplin, ale także organizować koncerty i inne wydarzenia kulturalne. Obok hali powstanie parking. Wartość inwestycji to ok. 18 mln zł.

Małgorzata Polewczak: – Ładnie to wygląda, tak z zewnątrz, jak i wewnątrz, gdzie trwają ważne prace. Wierzę, że po wakacjach przyszłego roku będziemy mogły pracować w hali w Brzezinach!
Wiosną drużyna KS Hokej Start Brzeziny po raz 18 została mistrzem Polski w hokeju na trawie. Wcześniej brzezinianki triumfowały w rozgrywkach halowych, wygrały zmagania w Klubowym Pucharze Europy na trawie i awansowały do wyższej dywizji.

Drużyna KS Hokej Start Brzeziny zajęła trzecie miejsce w turnieju rozgrywanym w Skierniewicach Eurohockey Indoor Club Trophy Women 2024. Turniej wygrały Holenderki – Pinokle, które brzezinianki pokonały 4:3, drugie Litwinki – Siauliai Ginstrekte-Akademija, z którymi podopieczne Małgorzaty Polewczak po zaciętej i dramatycznej walce przegrały 2:3. W turnieju wzięło udział osiem drużyn. Brzezinianki utrzymały się na tym poziomie klubowych zmagań. Warto dodać, że były ich beniaminkiem. Diana Voronovich zdobyła w turnieju 10 bramek. Monika Polewczak została wybrana najlepszą zawodniczką Klubowego Pucharu Europy.

Karierę sportową zakończyła Paula Sławińska, która ponad 100 razy broniła barw Polski. Teraz chce być bardzo dobrą międzynarodową sędziną.

Małgorzata Polewczak: – Nie ma co kryć – to był udany dla nas rok. Tylko tak dalej. Do drużyny wchodzą nowe, młode, bardzo zdolne hokeistki. Ważne, że mają od kogo się uczyć.

Po prostu żal, że nie ma w Łodzi rugbowej drużyny, która będzie walczyć o ligowe medale, że nie ma też legendarnych, świątecznych spotkań…

19 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

A mnie zazdrość serce ściska. Obserwuję uważnie informacje pojawiające się w sieci i oglądam zdjęcia z uroczystego podsumowania roku w wielu rugbowych miejscach w Polsce. Jest wspólny posiłek, są okolicznościowe prezenty, są galowe stroje, a przede wszystkim są: dobry nastrój i szerokie uśmiechy.

Tak kiedyś było w Budowlanych SA, gdzie sukcesów sportowych nie brakowało. 14 sezonów i w tym czasie medale: 4 złote (2016–2018, 2023), 5 srebrnych (2011, 2012, 2015, 2019, 2021), 1 brązowy (2013) oraz 7 tysięcy widzów podczas finałowego meczu na stadionie przy al Piłsudskiego, a na koniec wielkie sportowe święto przy pełnych trybunach na stadionie w Aleksandrowie Łódzkim.

Były też podczas takich uroczystych, podsumowujących udany rok spotkań, prawdziwe hity, jak kalendarz ze znakomitymi, ponadczasowymi zdjęciami Pawła Łachety, pokazujący walczących w błocie graczy z Łodzi i Krakowa, niczym antycznych herosów. O tym kalendarzu mówi się do dziś, a dla wielu jest on drogocenną pamiątką. Cóż, na własne życzenie Budowlani SA wyimpasowali się z rugbowej gry. Pozostały: pustka, smutek i żal...

Są w ekstraklasowych rozgrywkach KS Budowlani WizjaMed z legendarnej ulicy Górniczej 5, gdzie wiele dobrego zdarzyło się w łódzkim i polskim rugby. Wyjątkowo o tym kultowym miejscu rapował O.S.T.R. Teraz jednak łódzcy rugbiści o medale bić się nie będą. Wyraziściej zaznacza swoje miejsce na ligowej mapie ich gracz – Lukas Niedzwiedzki, który z 69 zdobytymi punktami, jest czwarty na liście najskuteczniejszych. Rozgrywki zostaną wznowione pod koniec marca 2025 roku.

Gdy się dobrze rozejrzeć to widać czarno na białym, że rugby może być pasjonującym, pełnym emocji do ostatnich sekund, widowiskiem. Tak było choćby w meczu rugbowej Ligi Mistrzów Toulonu z Glasgow Warriors (30:29). Takich spotkań i niebywałych emocji życzę wszystkim w polskim i łódzkim rugby w 2025 roku!

ŁKS. Potrafili wygrać pięć ligowych meczów z rzędu. I co? Wielkie sportowe… nic

18 grudnia 2024 / admin / 0 Comments

Mateusz Kupczak Fot. ŁKS/Cyfrasport

To widać czarno na białym. Futbolowa jesień nie udała się piłkarzom ŁKS. Zajmują dopiero 9 miejsce w tabeli, wygrali 7 spotkań, ale też 7 przegrali, kompromitując się w końcówce brakiem zwycięstw i… bramek na własnym boisku oraz zrozumiałym w tym wypadku drastycznym spadkiem frekwencji.

Trudno w tej sytuacji uwierzyć, że ŁKS mógł się cieszyć serią 5 (słownie: pięciu) zwycięstw z rzędu i marzyć o TOP 3 I-ligowej tabeli. Niestety, nic z tych marzeń nie zostało. Najlepsze fragmenty meczowe łodzian, to te, gdy mieli oni najwięcej sił i skutecznie realizowali taktykę mocnego pressowania na połowie rywala oraz szybkiego budowania akcji, kończonych celnym strzałem. Między 31, a 45 minutą zdobyli siedem bramek, żadnej nie stracili. Im dalej w las, tym gorzej… Między 76, a 90 minutą tylko trzy razy trafiali do siatki, za to stracili aż osiem goli!

Zastanawiające jest to, że najwięcej (20, w tym 7 celnych) i… najmniej (7) uderzeń oddali w zwycięskich starciach z Pogonią Siedlce 2:0 i Wisłą Kraków 3:1. Siedem celnych strzałów zdało się psu na budę w pojedynku ze Stalą Stalowa Wola (0:0). Wyjątkową skuteczność ełkaesiacy pokazali w starciu z Odrą Opole. Jedno uderzenie w światło bramki dało im zwycięstwo 1:0. W tym spotkaniu wygrali też najwięcej pojedynków – 116. To pokazuje, że ambicja i boiskowa walka się opłacają.

Na pewno na plusik może ligową jesień zapisać pomocnik Mateusz Kupczak, który zablokował 18 strzałów (drugi wynik w lidze) i miał najwięcej przechwytów – 111 (trzeci ligowy wynik). To powinien być piłkarz na którym, obok Michała Mokrzyckiego, będzie ŁKS budował wiosną swoją ligową przyszłość, przynajmniej w drugiej linii.

Wiceprezes do spraw sportowych ŁKS – Robert Graf przyznaje, że plan był inny czyli miejsce w czołowej szóstce. Będą w tej sytuacji zmiany i to na wielu pozycjach, bo niektóre transfery się po prostu nie udały. Nowi piłkarze mają się pojawić po nowym roku.

Robert Graf: – O budżet na wiosnę jesteśmy spokojni, dzięki Dariuszowi Melonowi i Tomaszowi Salskiemu, ale trzeba pamiętać o tym, że im dłużej będziemy w pierwszej lidze, tym bardziej będziemy obciążać konta właścicieli klubu. Pola przychodów w pierwszej lidze są dużo mniejsze niż w ekstraklasie, w dodatku ostatnimi meczami „wygoniliśmy” kibiców ze stadionu.

To ostatnie to niestety najsmutniejsza prawda.

Ryżową Szczotką