Łódź ma dwa medalowe siatkarskie drużyny. ŁKS Commercecon wywalczył srebro, PGE Grot Budowlani brąz. Marzyłoby się złoto, ale zdobyte krążki mają swoją wartość, pozwalającą mówić o naszym mieście, jako stolicy polskiej, kobiecej siatkówki. Podkreślmy od razu, że decydująca faza rozgrywek na poziomie walki o mistrzowski tytuł nie przyniosła wielkich emocji. Wszystko rozstrzygnęło się w trzech pojedynkach.

Znacznie atrakcyjniejsza była walka o to, która łódzka drużyna wygra derby i awansuje do finału. I czy nowy trener – Zbigniew Bartman potrafi poradzić sobie ze sportowym kryzysem ełkaesianek. Poradził sobie, podobnie jak jego podopieczne, ale to wszystko na co team było stać.

Łódzkie siatkarskie sukcesy są, ale… Za chwilę trzeba je będzie wziąć w wielki sportowy nawias, bowiem połowa, a może więcej, składów medalowych drużyn przejdzie do historii. Nastąpi wielka transferowa ucieczka w pogoni za turecką czy włoską kasą, albo szukaniem sobie w kraju lepszego czytaj częstszego miejsca do grania.

Za miesiąc, dwa, trzy nasze medalowe drużyny będą nie do poznania, gdy na dobre rozkręci się transferowy zawrót głowy. Jak przy tak zmieniających się ligowych kadrach, gwałtownych rotacjach, myśleć o stabilnym, konsekwentnym budowaniu drużyn i cierpliwej pracy nad prezentowanym przez nie sportowym poziomem?!

Jakoś nie kupuję powtarzających się co sezon twierdzeń, że polska, kobieca, ligowa siatkówka odbija się do włoskiej czy tureckiej ściany, bo jest w niej za mało… pieniędzy na budowanie topowych drużyn. Kasa jest ważna, ale polskie transferowe trzęsienia ziemi na pewno nie wpływają na rozwój zespołów i na poziom ligowych zmagań, który z roku na rok wydaje mi się słabszy.